“Veel mensen denken dat mensen met een beperking structuur nodig hebben”, lacht Wim, “Maar alles wat nieuw, hip of jong is, vinden ze veel plezanter. Echte curieuzeneuzen!” Ter Linde bestaat slechts uit 3 leefgroepen en 1 dagcentrum, samen goed voor 46 mensen met een verstandelijke beperking. Het is een buitenhuis van O.C. Broeder Ebergiste in Vurste. “We zijn knus en huiselijk. Iedereen kent iedereen. De mensen van het dagcentrum zijn mijn echte zorgkindjes. Zij staan heel dicht bij mij.” Ter Linde biedt 25 verschillende ateliers aan voor hun gasten. Sommigen werken in de tuin, anderen rapen zwerfvuil en morgen laten ze zich gaan met dans en muziek. “Ze kiezen zelf wat ze willen doen.” Wim is een manusje-van-alles. “De onvoorspelbaarheid in de voorspelbaarheid trekt mij zo hard aan.”

Op café 

“Orthopedagogie en ik: het was geen liefde op het eerste gezicht.” Wim maakte een paar tussenstops voordat hij bij de opleiding orthopedagogie aankwam. Daar ontmoette hij zijn vrouw voor de eerste keer. “Via mijn familie ben ik erin gerold. Mijn schoonbroer heeft het syndroom van Down, net zoals het kindje van mijn zus. Iedereen bestempelde mij als een natuurtalent. Ik zit er zowat middenin!” Wim werkt nu al 12 jaar in Ter Linde. “Ik kwam hier terecht en ben nooit meer weggegaan.” (lacht) 
 

Goede huisvader

Niemand komt hier knuffels te kort. “Ik moet echt wel stoefen op ons team”, zegt Wim voorzichtig. “We zijn 8 heel verschillende mensen, maar dat maakt net dat we zo goed samenwerken. We zetten onze talenten optimaal in. We leren van elkaar en werken complementair. Het klikt echt!”

Fingerspitzengefuhl

De deelnemers leren kennen, hoe begin je daaraan? “In het begin is het altijd aftasten. Sommigen willen heel dichtbij komen, anderen houden liever afstand. Het is een kwestie van aanvoelen. Geen enkele studie leert je dat, je hebt dat of je hebt dat niet. Ze noemen dat Fingerspitzengefuhl!” (lacht) “Ik ken iedereen al lang genoeg om te weten wie wat hoe wil. Dat groeit. Kijk, mijn vrouw heeft elk jaar een ander klasje. Zij kan nooit zo hecht worden met haar kindjes. Ik sta al 12 jaar lang bij hetzelfde ‘klasje’. Wij werken dag in dag uit met onze gasten. Zo ontstaat een hele hechte band! Zo’n band kan je nooit met vrienden hebben. En ik overdrijf niet! Ik probeer een goede huisvader te zijn! (lacht) Ik zorg ervoor dat mijn deelnemers zich hier thuis voelen en zichzelf zijn.”
Af en toe keren de rollen van begeleider en gast zelfs om. “Wij voelen ons zeker niet te goed om iets te leren van onze deelnemers. In sommige dingen zijn zij nu eenmaal veel beter dan wij. Als we elkaars atelier eens overnemen, doe ik niets liever dan hen de leiding geven. Ze staan dan te springen om mij als eerste alles uit te leggen.”  

Wim is persoonlijke begeleider van 2 deelnemers van het dagcentrum. “Zij delen hun diepste lief en leed met mij, soms meer dan ze thuis vertellen. Het is een voorrecht dat ze mij toelaten in hun leven. Zij zien mij als een vertrouwenspersoon, ik haal daar zoveel voldoening uit. Wat een boost!” Wim legt zijn deelnemers in de watten. “Achter elke hoek schuilt plezier maar ook verdriet in Ter Linde. In geen enkel gezin is het altijd rozengeur en maneschijn. En wij vormen een hele grote!”

Konijntje

Tussen onze voeten huppelen enkele konijntjes. “Die diertjes zijn 1 van mijn vele projecten”, zegt Wim lachend, “Heel wat deelnemers hebben iets met dieren. Sommigen creëren een ongelofelijke band met die beestjes, van een kip tot de kleinste vlieg. Nu zou ik graag nog een kat in huis willen!”, zegt hij stilletjes. “Ik krijg hier de ruimte om te experimenteren. Gelukkig, want ik sta open voor alles wat nieuw is. Ik mocht zelfs mijn eigen biertje brouwen met de gasten voor de jaarlijkse kerstmarkt! 1 van die deelnemers werkt nu begeleid in die bierbrouwerij. Tof hé?”