Als nachtbegeleider voel ik een grote verbondenheid met mijn collega’s. We zorgen in alle stilte, wanneer iedereen slaapt. We sluipen ’s nachts op onze kousenvoeten voorbij, gewapend met ons zaklampje. Dat weten onze bewoners, maar misschien kijken ze nu wel even op. Ik hoop dat ze niet schrikken. Met onze maskers op en schorten aan zien we er toch anders uit dan daarvoor.

Onze vertrouwde stemmen maken veel goed. Als ze vredig slapen, zetten we iets geruster onze tocht verder. De ene afdeling heeft het wat harder te verduren dan de andere. We doen allen ons uiterste best. Ontelbare keren wassen en ontsmetten we onze handen. De ‘looplijnen’ worden tot een minimum herleid. Dat betekent niet langer even snel heen en weer voor extra hulp bij de verzorging, de was of het ontbijt. Maar weet collega, in nood kom ik zeker helpen. Het zal niet langer duren, ik ben er in een wip.

We passen ons noodgedwongen even aan, maar laten we met z’n allen hopen dat we vlug weer kunnen zorgen zoals vroeger. Dan geef ik opnieuw met plezier een knuffel of slaapwelkruisje.