En toch wil ik ook die mensen de kans geven om alleen te wonen. Niet door te denken ‘wat als eventueel misschien stel dat’. Wel door te handelen.
Ik maak deel uit van het proefproject ‘zorgdorpen’. Dat zijn geen dorpen vol zorgbehoevenden, maar woonsites waar plaats is voor mensen met een zorgvraag die voorheen in P.C. Dr. Guislain, P.C. Caritas, CAW Oost-Vlaanderen of vzw De Heide verbleven. Ze melden zich bij ons team aan omdat ze het willen proberen: alleen wonen. Niemand wordt geweigerd, ongeacht ziektebeeld, context, geschiedenis of gedrag. Wij kijken naar de mogelijkheden en starten een traject op. Eerst een uitgebreid voortraject: kennis maken, dossier opstellen, interesses en netwerk in kaart brengen, financiële haalbaarheid. Dan een woning zoeken: assistentiewoning, groepswoning, studio in de stad, eigen woonst of sociale woning, ver van of dicht bij familie of vrienden. Vervolgens verhuizen: Ikeakasten in elkaar vijzen, camionette leegmaken, buddywerking opstarten, OCMW, thuisverpleging of gezinszorg regelen. 15 weken lang staan we hen bij, dag en nacht. Ten slotte laten we hen los. Zorginstanties die het van ons overnemen, kunnen ons wel nog bellen, maar verder staan de mensen op eigen benen. Ze wonen alleen. En wij beginnen met nieuwe mensen in nieuwe regio’s met nieuwe emoties en uitdagingen.
Nee, het is niet evident. En soms snijdt het diep. Maar wij ondernemen wel, we durven, we schuwen geen risico’s en zien geld niet als een barrière. We gaan ervoor, wars van vooroordelen, taboes en onzekerheden. En elke keer weer ontdekken we hoe hun motivatie mensen verandert. De motivatie om vrij te zijn, zelf eten te kopen, thuis te komen. Wij lopen naast hen, soms achter of voor hen. We nemen hun hand niet vast, maar luisteren waar ze heen willen. Soms staan ze stil, soms zetten ze een stap terug, maar uiteindelijk geraken ze wel ergens. En dan laten we hen los. In een toekomst die van hen is.