Ik ben begeleidster van mensen met een ernstige, al dan niet meervoudige, beperking. Als je als buitenstaander bij ons binnen komt, zie je waarschijnlijk alleen maar de kwetsbaarheden: mensen die verlamd zijn, niet kunnen spreken, niet zelfstandig kunnen eten,... Maar die kwetsbaarheden verdwijnen als sneeuw voor de zon eens je de kracht in elke bewoner ontdekt hebt. Mijn collega’s en ikzelf maken geen lijstje van beperkingen, maar we kijken wat ze wél kunnen. We zoeken kansen, nieuwe communicatiemiddelen. We volgen vormingen om onze bewoners beter te begrijpen.

Bewoners hebben vaak al heel wat meegemaakt. Ik bewonder hun kracht om zich telkens aan te passen en mensen opnieuw te vertrouwen. Niet elke bewoner kan zijn wensen uiten. Het vraagt tijd en geduld om de bewoner beter te leren kennen en dingen te weten te komen via observaties. Het vraagt ook telkens inzet om te leren omgaan met nieuwe kwetsbaarheden, bijvoorbeeld als een bewoner dementeert of ernstig ziek wordt. We mogen dus niet opgeven en moeten geduldig en alert zijn om kleine reacties in de gaten te houden. We moeten ook een goede advocaat, een spreekbuis zijn voor onze bewoners. Als een bewoner mij luidruchtig komt begroeten, aan mijn jas trekt en daarmee bedoelt ‘je mag blijven, je bent welkom’, dan geeft me dat een fantastisch gevoel.