De islamitische gemeenschap ziet het verslavingssyndroom nog vaak als iets ‘magisch’. ‘Hij is bezeten, beduiveld, geestesziek’. Mannen en vrouwen worden zo gestigmatiseerd. Ze krijgen geen toegang tot de reguliere hulpverlening.
Een paar jaren geleden heb ik een organisatie opgericht met als doel informatie te laten doorstromen naar spirituele leiders, imams en theologen uit de religieuze moslimgemeenschap zodat zij weten hoe wij psychiatrische patiënten of mensen met een verslavingsproblematiek behandelen. Zo stimuleren we het diversiteits -en sociaal inclusief denken binnen onze maatschappij. Dat is niet altijd eenvoudig. Als er iemand vraagt om te bidden of een hogere macht aanroept om zich te helpen, dan is dat geen bedreiging, maar wel een therapeutische inbreng die helend kan werken voor die man of vrouw. Ik probeer de mensen van ons team daarin te gidsen. Dat wil niet zeggen dat ik als moslim de expert ben en dat ik enkel dat type mensen begeleid. Integendeel, de uitdaging ligt er precies in die bepaalde mensen vertrouwen te laten winnen bij autochtone Westerse begeleiders. Zo kunnen zij later ook vertrouwen geven aan autochtone mensen in de maatschappij. Is dat niet wat we moeten proberen?